Wie een tentoonstelling van Thomas Lohmann bezoekt is dadelijk gecharmeerd. Zijn portretten in lichtgrijs of zacht coloriet zijn bijzonder gracieus. Daarmee is de kous niet af.
De vanzelfsprekende schoonheid is het resultaat van een perfecte opbouw van licht en schaduw, van een complex kleurenpalet dat de tint van de huid weergeeft. Ook de drapering van textiel valt op, de dynamiek in de haartooi en de fijne weergave van handen.
Lohmanns portretten danken hun lichtheid aan indirecte Pop-Art elementen: plotse kleurtoetsen in de compositie en fijne ontdubbelende kleurlijnen als omlijsting. Zijn lichte toetsen weerhouden hem er niet van sterke karakters uit te tekenen: een weergave van Lucian Freud of van een oudere transvrouw omringd door planten en druiven.
Lohmann toont méér dan portretten
