Daniel Enkaoua

Zowel landschappen, portretten als stillevens van Daniel Enkaoua lijken op het eerste zicht louter verstild, vervreemd van de werkelijkheid. Maar er is meer aan de hand : hoe langer ernaar gekeken wordt, hoe meer de kijker gefascineerd raakt en hoe meer vragen hij zich zich stelt.

De portretten, zowel ten voeten uit als in close-up, hebben iets onbehaaglijk. De gezichten zijn ietwat stereotiep. Ook als ze samen zijn, lijken de zelden lachende menselijke figuren wel eenzaam. En tegelijk getuigen deze fragiele portretten van tederheid voor wat de kunstenaar het dierbaarst is. Het zijn mensen die figuurlijk en liefdevol werden gestript tot op hun ziel.

De landschappen, zoals bij Friedrich, doen verlangen naar het mysterie dat achter de einder ligt. Ze zijn haast letterlijk transcendent. 

De stillevens vieren de schoonheid van het banale, van het dagdagelijkse. Van de Schepping zou een godsdienstige zeggen. Het zijn echte stil-levens: het zijn stille schilderijen maar de objecten leven echt. Niet exuberant, maar ingetogen